Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας
«Αυτή τη στιγμή, η μόνη, πραγματική – δηλαδή επί του πεδίου – ξένη βοήθεια στην Συρία, μετά τον συντριπτικό σεισμό της Δευτέρας, είναι το προσωπικό της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης στην χώρα»
Οι λαοί της Τουρκίας και της Συρίας σκάβουν στα συντρίμμια και θρηνούν μόνοι τους.Όχι τυχαία.Στην Τουρκία, όπως παντού, το κράτος των αστών δουλεύει ρολόι όταν πρόκειται για τους ίδιους.
Είναι ανύπαρκτο μόνο για τον λαό.
Ειδικά εκεί που χτύπησε ο σεισμός, η Άγκυρα εδώ και χρόνια στέλνει μόνο στρατό – αντί να χτίζει υποδομές υγείας, παιδείας, πολεοδομικές, πολιτικής προστασίας – ο οποίος λειτουργεί με όρους κατοχής ενάντια στον «εχθρό – λαό» και από τις δύο πλευρές των συνόρων.
Μόλις τον περασμένο Νοέμβρη η Τουρκία βομβάρδισε τα κουρδικά χωριά στην Συρία και το Ιράκ και απείλησε με νέα εισβολή.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη προς την δοκιμαζόμενη φτωχολογιά και προσφυγιά του τουρκικού νότου πρέπει να περνάει μέσα από το οργανωμένο εργατικό κίνημα και τα σωματεία του – όπως το Συνδικάτο Οικοδόμων – αν θέλει να φτάσει εκεί που πρέπει, έγκαιρα.
Σε ό,τι αφορά στην Συρία, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, παρά την σχετική, επίσημη έκκληση της Δαμασκού:
Δεν υπάρχει καν ξένη βοήθεια.
Αυτή τη στιγμή, η μόνη, πραγματική – δηλαδή επί του πεδίου – ξένη βοήθεια στην Συρία, μετά τον συντριπτικό σεισμό της Δευτέρας, είναι το προσωπικό της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης στην χώρα.
Το οποίο μοιράζει ανθρωπιστική βοήθεια και σκάβει στα συντρίμμια, σε έξι πληγείσες περιοχές, έχοντας συγκροτήσει δέκα ομάδες, με συνολική δύναμη 300 ανδρών και 60 τμήματα ειδικού εξοπλισμού.
Επίσης, κινητή μονάδα Ρώσων στρατιωτικών γιατρών έχει συσταθεί στην αεροπορική βάση Χμέιμιμ και βρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα να επέμβει για παροχή βοήθειας, όπου κληθεί.
Σύμφωνα με πληροφορίες των διεθνών ΜΜΕ, βοήθεια προς την Συρία ετοιμάζονται να στείλουν το Ιράν και το Ιράκ.
Σε κάθε περίπτωση, καμία σχέση με τις δεκάδες χώρες που έσπευσαν να συνδράμουν την Τουρκία.
Όχι φυσικά για χάρη του λαού της.
Αλλά για την πολύτιμη συμμαχία της.
Μια πληροφορία που διέρρευσε ο Νετανιάχου, περί υποτιθέμενης «έκκλησης» για βοήθεια από την Δαμασκό προς το Τελ Αβίβ, μέσω «διπλωματικών διαύλων», διαψεύστηκε από πηγές της συριακής κυβέρνησης.
Και έτσι τέλειωσε πολύ γρήγορα και άδοξα η προσπάθεια του Ισραήλ – το οποίο, στο μεταξύ, βομβαρδίζει επίσης ανελλιπώς την Συρία – να εμφανιστεί ως ο «καλός μπάτσος».
Στο μεταξύ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε την Τρίτη, πως οι ανθρωπιστικές ανάγκες της Συρίας είναι οι μεγαλύτερες.
Η Άντελαϊντ Μάρσανγκ, η αξιωματούχος του ΠΟΥ, υπεύθυνη για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων, δήλωσε πως ενώ η Τουρκία «έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στην κρίση», από την άλλη πλευρά των συνόρων, στη Συρία, εντοπίζονται οι «κύριες ανάγκες που δεν μπορεί να απαντηθούν άμεσα και μεσοπρόθεσμα», καθώς η χώρα ήταν ήδη αντιμέτωπη με χρόνια ανθρωπιστική κρίση λόγω του πολέμου, καθώς και με ένα ξέσπασμα χολέρας.
Η ίδια είπε ότι περίπου 23 εκατομμύρια άνθρωποι, περιλαμβανομένων 1,4 εκατομμυρίου παιδιών, είναι πιθανό να είναι «εκτεθειμένοι» στις δύο χώρες μετά το σεισμό και τους μετασεισμούς, που μετέτρεψαν χιλιάδες κτίρια σε ερείπια.
Την ίδια μέρα, ο εκπρόσωπος της UNICEF, Τζέιμς Έλντερ, μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου στην Γενεύη, εκτίμησε, ότι «οι σεισμοί που έπληξαν τη νότια Τουρκία και τη βόρεια Συρία, ίσως έχουν στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες παιδιά».
Ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά είναι διότι οι λαοί βρίσκονται διαρκώς στην «λάθος πλευρά της Ιστορίας» των αφεντικών.
Ενίοτε, κάποιοι λαοί, ίσως βρεθούν στην ακόμη πιο «λάθος πλευρά».
Γι’ αυτούς έχει μόνο, «ψόφο».
Ή, το πολύ – πολύ: «Ας προσέχατε».
Σε κάθε περίπτωση, η μόνη λύση είναι να γράψουν μόνοι τους την Ιστορία.
Μέχρι τότε, μην ξεχνάμε:
Οι νεκρές μάνες και τα νεκρά παιδιά, από το Ντιγιαρμπακίρ, τα Άδανα και το Γκαζιαντέπ, μέχρι το Χαλέπι και τη Χάμα, είναι οι αδερφές και τα παιδιά μας.