Γράφει ο Βαγγέλης Δήμας * Φιλόλογος, 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας
Τις/τους περιμένουμε από την αρχή της χρονιάς, γιατί ο ρόλος του είναι βασικότατος
Λίγο αν κυκλοφορείτε, νιώθετε ότι ο εκνευρισμός είναι διάχυτος. Ότι ο ψυχικός πόνος και η αδυναμία έχουν αποκτήσει διαστάσεις, όγκο, βάρος. Στο δρόμο, στα πάρκα, στα σπίτια με ανοιχτά ή κλειστά παράθυρα, στα σχολεία. Και η βία. Οι τηλεοράσεις αυτή τη φορά λένε την αλήθεια. Βέβαια, οι άνθρωποι της δεν κάνουν τίποτα να τα αντιμετωπίσουν, να ανιχνεύσουν αιτίες, να συζητήσουν με ειδικούς, να προτείνουν λύσεις, να πιέσουν πολιτικούς και οικονομικά ισχυρούς. Γιατί προφανώς αυτό δεν φέρνει διαφημίσεις και δεν πολυεξυπηρετεί τους πλούσιους ιδιοκτήτες τους.
Έτσι φτάνουν λόγια, φωνές εκπαιδευτικών (συχνά αποτυπωμένα σε επιστολές, όπως από το σχολείο μου) στις διευθύνσεις και στο Υπουργείο να καταφθάσουν – επιτέλους και ήμαρτον – στα σχολεία μας ψυχολόγοι. Έστω μία/ένας ψυχολόγος ανά πέντε σχολεία, για το θεαθήναι. Δηλαδή περίπου ένας/μία για 1.000 περίπου παιδιά και 100 και βάλε εκπαιδευτικούς. Τις/τους περιμένουμε από την αρχή της χρονιάς, γιατί ο ρόλος του είναι βασικότατος. Μπορεί, βέβαια, να έρθουν Δεκέμβριο ή και Γενάρη, κάτι σαν χριστουγεννιάτικο ή πρωτοχρονιάτικο δώρο. Φαίνεται τα προβλήματα τα ψυχολογικά ξεκινάνε κάπου στη μέση της χρονιάς και δεν φαντάζει διόλου απίθανο και οι ίδιες/οι οι ψυχολόγοι να χρειαστούν και αυτοί/ές κάποια στιγμή ψυχολογική υποστήριξη λόγω φόρτου εργασίας. Μάλλον αποτελεί πολυτέλεια, μια συγκαλυμμένη διαδικασία ευγονικής, να επιβιώσουν οι άριστοι. Και να στραφούν για άλλο ένα λόγο γονείς και κηδεμόνες – όσων το βαλάντιο αντέχει – στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Εμείς, οι εκπαιδευτικοί, κάνουμε τους καθαριστές, τους κλαδευτές, τους μαστόρους, τους φύλακες και τα λοιπά. Με ανέλπιστη επιτυχία ομολογουμένως. Αλλά τις/τους ψυχολόγους; Αναγκαζόμαστε συχνά να γινόμαστε ψυχολόγοι – παρά την καλή προαίρεση – της κακιάς ώρας.
Αντί συνήθως να ακούμε, δίνουμε συμβουλές. Με καλή πρόθεση, βεβαίως. Γιατί πρέπει κάτι να πούμε. Και σε συνελεύσεις που είναι να παρθούν σημαντικές αποφάσεις, παραδείγματος χάριν για την αποκλίνουσα συμπεριφορά μαθητή, και είναι απαραίτητη η γνώμη μιας/ενός ψυχολόγου, τα λάθη μάλλον είναι ο κανόνας. Περισσεύει συνήθως το αυθόρμητο, ακολουθεί η γνώση. Και πρυτανεύουν συνήθως οι πιο δυνατές φωνές.
Υπάρχουν, βέβαια, και συναδέλφισσες και συνάδελφοι – κάποιες/οι έχουν αναγορευτεί σύμβουλοι σχολικής ζωής – που έχουν μία παραπάνω γνώση τεκμηριωμένη με πιστοποιητικά σεμιναρίων, με πτυχία και μεταπτυχιακά. Όμως και αυτοί/ές υπολείπονται.
Ζητούνται, λοιπόν, επειγόντως ψυχολόγοι και όχι μοιρασμένες/οι σε πέντε σχολεία! Δεν είναι πανάκεια. Αλλά μαζί με τους συμβούλους σχολικής ζωής, που διακρίνονται για μία πρόσθετη γνώση και ίσως, ευαισθησία, μπορούν να κάνουν μικρά θαύματα και μπορώ να το επιβεβαιώσω από την εμπειρία μου με ψυχολόγους στο σχολείο μου αλλά σε σχολεία που φοιτούν τα παιδιά μου.
Παρακαλώ τέλος τους πάσης φύσεως ιθύνοντες να αφήσουν τις δηλώσεις ότι περιβάλλουν με εμπιστοσύνη τους εκπαιδευτικούς. Και ότι τους συγχαίρουν για το έργο τους. Έργα, κυρίες και κύριοι! Έργα!
Προς το παρόν περιμένουμε και φέτος τις/τους ψυχολόγους.
* Φιλόλογος, 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας